خب من امروز فهمیدم چقدر زن های سرزمین عجایب که بلدند دور درخت پیچ بخورند و برقصند و پرِ ساری به باد بدهند و از پله های وسط سالن های بزرگ خانه شان بالا پایین بروند و هی معشوق مردهای آنچنانی باشند، بدبختند. حتی خیلی بدبخت تر از زن های افغان که قبل ترها آن خانم قاضی اهل ولایت تخار برایم گفته بود.
نظام طبقاتی- ایدوئولوژیکی کاستی آن منطقه را بگذارید در کنار بافت روستایی 67 درصدی هندوستان و فقر غالب، می شود یک بافت سنتی سخت و متصلب؛ و در این شرایط اگر خدای ناکرده برخی از این سنن خشونت زا و غیرعقلانی و زشت باشند، به گذر سال ها و آمد و رفت آدم ها به این دنیا و آن دنیا طول می کشد تا درست شود. حال هر چقدر هم که نظام حقوقی شان را ترمیم کنند و مثلا بگویند زن های کاست نجس مال کاست های بالاتر نیستند و کسی حق تعرض گروهی یا فردی به آنها را ندارد و اگر تجاوزی صورت بگیرد پیگیرد قانونی قضایی می شود، باز هم می بینیم که در روستاها به زنان این کاست تعرض می شود و پلیس هم وارد صحنه جرم می شود و مجرم را دستگیر می کند، اما در نهایت بعد از چند روز آزاد می شود.
یا مثلا سال 1965 (اگر اشتباه نکنم) قانون الغای جهیزیه (دوری) (اینکه اگر دختری جهیزیه نداشت یا جهیزیه ناقصی داشت داماد و خانواده داماد حق کتک زدن و کشتن دختر را ندارند) را مصوب می کنند، ولی باز هم می بینیم رسم جهیزیه پابرجا است و کلی تلفات از جامعه زنان می گیرد.
از جنین و نوزاد دختر که خانواده ها به خاطر بار مالی این رسم، یا آنها را سقط می کنند یا بعد از به دنیا آمدن زنده به گور، تا دخترهایی که با کلی زحمت، جهیزیه (شامل طلا، اتومبیل، مسکن، لوازم منزل؛ البته در کاست های مختلف فرق می کند، ولی در کل بار هزینه ای عروسی بر دوش خانواده دختر است و هر چقدر طبقه اجتماعی- فرهنگی پسر بالاتر می رود، دختر باید هزینه بیشتری بکند. جالب اینکه درخواست ازدواج از ناحیه دختر صورت می گیرد؛ یعنی اول بار برای خواستگاری خانواده دختر پیشقدم می شوند. و بامزه اینکه در برخی ایالات هندوستان، مورد داشتیم که پسرها را می فروختند به خانواده دخترها؛ به مبلغ 300 تا 3000 روپیه :).... یک نکته اینکه حساب کرده اند دیده اند به طور متوسط هر خانواده ای اگر بخواهد برای دختر خودش جهیزیه مربوط به طبقه خودش را خریداری کند، باید درآمد هفت سال کاری خانواده را ذخیره کنند. هوففف... برگردید لطفا قبل باز شدن پرانتز را یک نگاهی بیندازید تا بقیه جمله درست شود) تهیه می کنند و می روند خانه شوهر و مدام مورد ضرب و شتم شوهر و خانواده اش قرار می گیرند. اصلا کتک زدن زن ها رسم است آنجا. مخصوصا از طرف خانواده شوهر و بخشی از این کتک زدن هم به خاطر نارضایتی شان از جهیزیه دختر است.
خلاصه که گویا هند برای زن ها، فقط در فیلم های بالیوودی اش قشنگ است و بس.
وقتی...