کارگر ساختمونی بشم؟؛ دزدی کنم؟؛ درس بخونم؟!
ایلیاخان این مدت روزانه با کلی خوراکی و تغذیه به علاوه 2 هزار تومن پول توجیبی، راهی مدرسه شده. چند روزی بود که غرغر می کرد سر مامان و بابایش بابت پول توجیبی که "چرا انقدر کمه. بچه های کلاسمون کم کمش روزی 5 هزار تومن میارن میرن بوفه خوراکی می خرن. تازشم بعضیاشون 10 هزار تومن میارن هر روز. پول توجیبی منو زیاد کنین خب." از ایلیا اصرار و از مامان بابایش انکار که نمی شود که نمی شود؛ از باب تربیت بچه و اینکه بالاخره صلاح نمی بینند که بچه روزانه 5 هزار تومن آت و آشغال بخرد و حروم هدر کند.
ایلیا هم تصمیم می گیرد یک هفته کار کند و یک هفته برود مدرسه و خودش خرجش را درآورد. وقتی تصمیمش را اعلام عمومی می کند، فردا صبحش اجازه نمی دهند مدرسه برود و بهش می گویند "قشنگ فکراتو بکن؛ یا هر روز میری مدرسه و درس می خونی یا اصلا لازم نیست درس بخونی؛ از فردا میریم این ساختمون نیمه کاره سر خیابون. میشی کارگر ساختمونی. دستت هم توی جیبت می ره و می تونی با پول خودت آت و آشغال بخری." بچه هم در یک روز بیکاری در خانه، خیلی خوب فکرهایش را می کند و زنگ می زند مامان جون و مامان من و خاله پری مشورت گرفتن که "به نظر شما برم مدرسه بهتره یا کارگر ساختمونی بشم؟" و نهایت قرار بر این می شود که مامان و خاله پری با مامان و بابایش صحبت کنند تا اگر صلاح دیدند نهایت 1000 تومن به پول توجیبی اش اضافه شود و از فردا هم برود مدرسه درسش را بخواند.
حالا امروز زنگ زده ام به بچه که "چی شد عزیزم؟ امروز رفتی مدرسه؟ پول توجیبیت چه خبر؟"؛ "بله رفتم. دیگه نمی خوام کارگر ساختمونی بشم، ولی هنوزم تکلیف پولم مشخص نشده که. اگه مامان بابام پولمو اضافه نکنن، احتمالن مجبور بشم دزدی کنم!!! یعنی دیگه چاره ای ندارم."
کلی حرف بزن با بچه که دزدی کار بدیه و اندازه پولی که داری خرج کن عزیزم و مامان بابا حتما صلاحتو می خوان و اصلا مگه تو چقدر تو مدرسه هستی که می خوای انقدر بخوری آخه؟!!!!و... خلاصه که کف کردم دیگه بس که حرف زدم. دست آخر هم قرار شد تا عید غدیر که همه خانه خاله پری جمع می شویم، کلی نقاشی بکشد و بفروشیم به فک و فامیل و پول درآوریم.
*ایلیا امسال کلاس سومه.
**آخه چه کاریه خب انقدر پول توجیبی دادن به بچه ها؟! آن هم برای نهایت نهایت از صبح تا 1- 12 ظهر؟! آن هم با کلی خوراکی که از خانه همراهشان می کنید.
وقتی...
