وقتی به خشونت می خندیم... هه
یک برنامه ای دارد شبکه نسیم به اسم خندوانه؛ راستش را بخواهید به جز دیشب، هیچ کدام از قسمت هایش را کامل ندیدم. دیشب رضا شفیعی جم مهمانشان بود. برای خنداندن مردم خاطره گویی می کرد از دوران کودکی و بازی هایش با رامبد جوان و همینطور از دوران مدرسه؛ اینکه مثلاً معلمشان چشم هایش چپ بوده ولی خیلی خوب نشانه گیری می کرده و دفتر و کتاب را از پای تخته مستقیم می کوبیده به کله بچه ها؛ یا خودکار می گذاشته لای انگشت هایشان و تهدیدشان می کرده که من بچه های بزرگ تر از شما را چند سال قبل برای تنبیه خاک کردم در باغچه؛ یا چه و چه... ملت حاضر در برنامه به همراه رامبد جوان هم غش کرده بودند و روی زمین ولو بودند از این خاطرات.
اینکه این روش های تنبیهی این روزها در مدارس پسرانه کمتر شده (نمی گویم از بین رفته کاملاً چون واقعاً از بین نرفته خب) درست است؛ اما اینکه جماعتی بنشینند و به این رفتارها بخندند، چه معنایی دارد؟؛ یعنی ما بلد نیستیم حرف دیگری بزنیم و بخندیم؟؛ جک خوبی تعریف کنیم و بخندیم؟؛ خاطره خنده دار غیرخشونت آمیزی نداریم که به آن بخندیم؟؛ اصلاً بلد هستیم چطور شادی کنیم و بخندیم؟
بعد اینکه این خندیدن؛ درست است که نهایت نیم ساعت است و تمام می شود، ولی چه تاثیری دارد؟؛ نمی تواند منجر به بازتولید خشونت شود؟ یعنی اصلاً برنامه سازان این شبکه دو دقیقه به محتوای برنامه شان فکر کرده اند یا اینکه صرفاً ملت را پخش زمین کنند، برایشان کفایت می کند؟
بی‌ربط:کامنت‌هایاین مطلبرا دوست داشتید بخوانید. پر از درد است.
جامعه دوقطبی